Nazwa ulicy pochodzi od istniejącego w XVIII w. na zachód od obecnego placu Zawiszy żydowskiego osiedla nazwanego Nową Jerozolimą. Osiedle założono w 1774 roku na terenie jurydyki Bożydar-Kałęczyn należącej do Augusta Sułkowskiego. Z dawnego osiedla pozostała jedynie wiodąca do niego droga, zwana Drogą Jerozolimską. I choć istniało ono tylko dwa lata, to jednak już pamięć o nim, zawarta w nazwie ulicy, przetrwała wieki. Natomiast o powstaniu Alej Jerozolimskich zdecydował w 1817 roku generał Józef Zajączek. Już siedem lat później była to szeroka na 44 metry arteria przecinająca miasto na długości czterech kilometrów od rogatek po Wisłę.
Aleje – początkowo mówiono o nich w liczbie pojedynczej – były wtedy trzypasmową drogą z dwoma jezdniami po bokach i dzielącym je brukiem. Przeprowadzono cztery rowy odwadniające i posadzono sześć rzędów topól. W 1845 r. przy skrzyżowaniu z Marszałkowską wybudowano Dworzec Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Wtedy też przy ulicy zaczęto wznosić eklektyczne, secesyjne i modernistyczne kamienice. Na początku XX w. przy skrzyżowaniu z ulicą Żelazną wzniesiono Dworzec Kaliski, a w 1908 r. Alejami przejechał pierwszy tramwaj elektryczny. Ulica jeszcze bardziej zyskała na znaczeniu, gdy w 1914 roku otwarto most Poniatowskiego. W 1926 roku na skrzyżowaniu z Marszałkowską oddano do użytku pierwszą w Polsce sygnalizację świetlną. Podczas powstania warszawskiego w pobliżu ul. Brackiej zbudowano barykadę, która zapewniała jedyne połączenie między południową i północną częścią miasta. W efekcie ciężkich walk znaczna część zabudowy ulicy została zniszczona. Obecnie Aleje Jerozolimskie to tętniąca życiem jedna z głównych arterii miasta.
tekst na podstawie Wikipedii oraz https://srodmiescie.um.warszawa.pl/-/aleje-jerozolimskie